σοφιστικέ

ο, η, το, Ν

(άκλ. επίθ.) (ξεν. τ.)

1. επιτηδευμένος, εξεζητημένος

2. μυστηριώδης («σοφιστικέ ύφος»)

3. (για συσκευή ή μηχάνημα) πολύπλοκος

4. (για πρόσ.) (με ειρων. σημ.) διανοούμενος, κουλτουριάρης.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. sophistique < αγγλ. sophisticated < μεσολατ. sophisticatus < σοφιστικός].